Hoe het ooit begon

Werkreis Moldavië


Het was de zomer van 2014 en Marijn had naar eigen zeggen een ‘schop onder haar kont’ nodig. Met wat aanmoediging vanuit haar ouders besloot ze zich in te schrijven voor een werkreis naar Moldavië vanuit stichting Livingstone. Met hen ging ze helpen een Daycare Center te bouwen in het dorpje Valeni.
Marijn werd direct verliefd op de mensen en het dorp. De zomer daarna ging ze weer mee met Livingstone om het gebouw verder af te bouwen. In 2015 was het gebouw ‘af’, of ‘sleutelklaar’ zoals dat in bouwtermen wordt genoemd. Maar dat betekent dat er nog geen douche in zat, geen wasmachine, geen keuken, geen meubilair, geen kopjes, geen borden en bestek, etcetera. Toch was het project voor Livingstone klaar, tot Marijns grote frustratie. Want de bewoners hadden geen geld om het gebouw in te richten, en dus kon het gebouw niet in gebruik worden genomen.

Oprichting 'Geef een Lach'

Ik kan mij het gesprek erover met Marijn nog goed herinneren: “We richten zelf iets op, zoeken naar sponsoren en rijden er gewoon heen met de auto”, was mijn enthousiaste maar ietwat naïeve reactie. Eigenlijk ging het vanaf dat moment best snel. In april 2016 werd “Geef een Lach” opgericht. Want dat was exact wat we wilden gaan doen: de kinderen in Moldavië weer laten lachen. We beseften ons ook dat die lach een complex iets is. Tuurlijk gaat een kind even lachen van nieuw speelgoed en een leuk spelletje, maar wij wilden voor iets duurzamers gaan. Daarvoor moest het Daycare Center bedrijfsklaar worden gemaakt.

Daycare Center


Het Daycare Center werd bedrijfsklaar gemaakt. En daarnaast moesten de kinderen kleding, speelgoed en schoolspullen hebben, en moest ook hun schoolgeld betaald worden.
Want veel kinderen moesten toen nog in de zomer werken op het land voor hun schoolgeld. Kinderen onder de 12 jaar oud.

Wij wilden dat ze in het Daycare Center terecht zouden kunnen voor een maaltijd, persoonlijke aandacht, hulp bij hun huiswerk, bijbelstudie en om te spelen. Veel kinderen hadden thuis nog geen stromend water of een wasmachine, dus moest dat in het Daycare Center komen. Dan Konden de kinderen zich daar wassen en opfrissen zodat ze er niet meer vervuild bijliepen. En in de zomer moest er een meerdaags kamp komen, vol met spelletjes en lekker eten.

Als een van de kinderen ernstig ziek was konden ze ook bij het Daycare Center terecht, omdat wij de medische behandeling wilden financieren. Wat eenvoudig leek, een kind laten lachen, bleek een complex geheel te worden.

Op herhaling


De eerste drie jaren zijn we vooral bezig geweest met het afmaken van het Daycare Center. Maar elk jaar organiseerden we ook al een zomerkamp, regelden we kleding, schoolspullen en schoolgeld. Uiteraard werd het speelgoed niet vergeten. Zeker niet omdat veel van de kinderen toen thuis nog helemaal geen speelgoed hadden. De eerste twee zomers gingen Marijn en ik samen naar Moldavië, daarna begonnen we vrienden en familie mee te nemen om te helpen.

Marijn is met haar moeder een keer in de winter gegaan, om voedsel en brandhout/kolen uit te delen. In 2019 begonnen we ook ondersteuning van het Pleeghuis, zie het eigen hoofdstuk daarover. (wordt later gepubliceerd)

Jongerenreis


Zomer 2022 besloten we om samen met onze geloofsgemeente Fonteinwerk (Harderwijk) een jongerenreis te organiseren. Met vijf volwassenen en vijf jongeren hebben we toen een prachtig zomerkamp kunnen organiseren en hebben we veel gedaan op het gebied van kleding.

We hadden genoeg geld over om voor de armsten uit het dorp kolen te kopen voor de winter. Twee van de volwassenen voelden zich helemaal thuis in Moldavië en bij “Geef een Lach”; dat waren Jan en Rico.


Stichting 'Geef een Lach'

Daarna sloot Antonio aan en hebben we met zijn vieren hebben in 2023 van “Geef een Lach” een officiële stichting gemaakt.  Daarvoor was Geef een Lach nog een vereniging. Toen Marijn en ik begonnen waren we jonge idealisten en hadden we de goedkoopste rechtsvorm uitgekozen die er was: een vereniging zonder statuten. Het kostte niets zodat al het geld naar het project kon. Met de komst van Jan en Antonio kwam er op zakelijk gebied een hoop kennis bij en zijn we nu bezig met onze ANBI status.

Binnen de stichting hebben zo alle vier de bestuurders zo hun eigen specialisme, zie ook hoofdstuk bestuur. (wordt later gepubliceerd)

En fungeert Marijn nog als ‘bijzonder adviseur’ voor de stichting en blijft ze natuurlijk altijd onze ‘founding mother’.

 

Job Burger